De paradox van het creëren

Een reflectie over de ogenschijnlijke tegenstellingen waarmee je als ontwerper wordt geconfronteerd

Vrijheid houdt altijd beperkingen in en alles ontstaat uit niets – een ongedefinieerde mogelijkheid

Zo vangen projecten aan vanaf een leeg blad om het volle potentieel te benutten. Even niet gehinderd door bestaande kaders. Niet begrensd door muren van zekerheden. Niet beknot door verstarde visies die het venster op mogelijkheden vertroebelen. Niet tegengehouden door overkoepelende structuren die gedachten blokkeren. Kortom: even wegdromen om het onderste uit de kan van het oneindige potentieel te halen om het daarna te toetsen aan de onvermijdelijke beperkingen en randvoorwaarden waarbinnen vrijheid mogelijk is.

Verbinding en verantwoordelijkheid

Deze aanpak vertrekt van het besef dat alles wezenlijk verbonden is in een onverdeelde eenheid. Een samenhangend geheel dat voortdurend verandert en waarvan elk project intrinsiek deel uitmaakt. Dat brengt een grote verantwoordelijkheid met zich voor de directe en indirecte gevolgen van een project. Ook op ecologisch, sociaal, functioneel, ethisch, esthetisch ... vlak. Toch zie ik die verantwoordelijkheid niet als een last. Integendeel, ze is een bron van kracht, een kans om het verschil te maken en betekenisvol te zijn.

Logica en verbeelding

Mijn werkwijze combineert kritische analyse en intuïtie. Na een grondige verkenning van doelstellingen gaan de mentale poorten open voor inspiratie. In deze synergie versterken logica en verbeelding elkaar – een uitnodiging om onbekende paden te verkennen.

Het is een proces dat doet denken aan scheikunde waar men elementen scheidt om nieuwe verbindingen mogelijk te maken.

Terug naar de bron, het basisidee – arche-idea: origineel en authentiek.

Als architect/ontwerper/conceptueel denker baken je een ruimte af voor functies om ze optimaal en efficiënt te benutten en verrassende synergieën te creëren. Je verbindt ook verleden en toekomst, net zoals mens en omgeving. Zo kom je tot concepten die stabiel, duurzaam en inclusief zijn. En – hoe paradoxaal ook – tegelijk flexibel aanpasbaar aan veranderende omstandigheden.

Niets maakt alles mogelijk

Uiteindelijk komt het neer op vormgeven aan een identiteit, een plek in tijd en ruimte. Deze denkwijze reikt trouwens verder dan architectuur. Ze raakt aan ons begrip van identiteit, ons ‘ego’. Ook dat is in essentie een denkbeeldige constructie. Door te beseffen dat we ‘niets’ zijn, worden we vrij om alles te zijn. Vrij om voorbij ingebeelde beperkingen te kijken. Om met een open geest het ondenkbare mogelijk te maken.

Vanuit deze paradox – de spanning tussen niets en alles, tussen vrijheid en beperking, rationaliteit en intuïtie – nodig ik je uit om samen te ontdekken welke mogelijkheden er verscholen liggen in het ogenschijnlijk onmogelijke.

« Iedereen zei dat het onmogelijk was ... toen kwam er iemand die niet wist dat het onmogelijk was … Hij deed het! »